Zaterdag 3 juni stond het NK 24-uur solo mountainbike weer voor de deur. Na mijn DNF in 2022 was dit mijn kans op revanche èn om alsnog mijn derde trui in deze categorie te winnen. Aan de voorbereiding lag het niet en ook mijn trainingsschema’s vanaf oktober netjes opgevolgd. Waar ik me vorig jaar naar (te) veel bezig hield met de randzaken wilde ik dit jaar vooral lekker fietsen en had ik een uitgebreide beschrijving gemaakt voor mijn zoon Jim en mijn vader Ton voor de steun vanaf de zijlijn.
De race
Toen om 13:03 het startsein voor mijn categorie viel uiteraard gelijk vol mee gereden. De eerste kilometer in het wiel van de nummer 2 gezeten maar daarna overgenomen om de koppositie niet meer af te geven. De tactiek was gelijk aan die van de voorgaande edities: de nummer 2 op minimaal 1 ronde zetten. Daar zit op zich ook nog wel een risicootje aan dat je jezelf opblaast maar ik had voldoende vertrouwen in mijn vorm en de wattages die ik trap.
Uiteindelijk rond 19:30 kunnen aansluiten bij de nummers 2, 3 en 4 die op dat moment samen reden. Na een stukje samen opgefietst te hebben ben ik toch maar doorgereden waarna ze ook nog een paar keer aansloten. In het begin van de avond ook nog even gestopt om te kijken bij Bram Sins die helaas een confrontatie met een boom had gehad en daardoor moest stoppen.
Rond 20:30 de lampen gemonteerd en besloten om kort-kort door te rijden. Vanaf toen steady doorgereden en uiteindelijk de voorsprong naar 3 a 4 ronden uit kunnen bouwen. Om 12:15 mijn eerste rust gepakt, een half uurtje gezeten en mezelf een beetje toonbaar gemaakt om uiteindelijk rond 12:40 mijn laatste ronde in te zetten.
